مرثیه ای برای یک رویاشكسته

سلام.
وقتی نوشته شما رو خوندم تعجب کردم که ، مولانا از واژه “نگار” استفاده نکرده.

1 روزم مانده بود به عید امسال ، که دیوان 2000 صفحه ای مولانا رو هدیه گرفتم( تصحیح دکتر سبحانی که ظاهرا معتبر ترین هست).

با خودم اوردمش قزوین. خیلی حال میده دکتر جون.حتما پیشنهاد میکنم بگیرینش. ..

من 14 غزل رو از دیوان پیدا کردم که مولانا ، تو اونها از واژه “نگار” استفاده کرده که تو زیر 3 تای اونها رو تایپ کردم :

1.نگارا تو در اندیشه ی درازی….. بیاوردی1 که با یاران نسازی . 1= آمدی ، تصمیم گرفتی.

بیت دوم:

نگارا مردگان از جان چه دانند؟ …. کلاغان قدر تابستان چه دانند؟

بیت سوم :

نگار خوب ِ شکرَ بار چونست؟…چراغ دیده و دیدار چونست ؟

البته دکتر جان اگه خواستید بقیه اش رو هم بگید براتون تایپ کنم.ایدوار خوشتون اومده باشه.

این هم شعری است که خودم گفتم :

“نگار” شو….
که این ” نقش” بی تو،
برایم
هجوم یک احساس تلخ
به وسعت ثانیه هاست….

اپیکور: کسی که از هیچ چیز کوچکی خوشحال نمی شود ، هیچگاه خوشبخت نخواهد شد

با سلام

زیبا سروده است ملک الشعرای بهار

پایدار مانی

بایک رباعی از منصورگروسی

پیمانه زان من بودخرقه زتوست

برزهد و ریا کسی وصالش که نجست

ساقی دگرم ده تو یکی جام حلال

برمن که حلالست.حرام انچه زتوست

تادیداری دیگر

یه شعر هم یکی از خوانندگان پدر سوخته اونور ابی خونده که میگه: نگارم نگارم تورو خیلی دوست میدارم عزیزم نمیدونی بی تو من چه حالی دارم که البته درسته که ردیف و قافیه نداره ولی وقتایی که دانشگاه تفرشید و یا اراک هستید زمزمه کردنش لذت بخش میشه و دختر گلتون رو به یادتون میاره

خداحافظ گل پونه .گل تنهاي بي خونه
لالايي ها ديگه خوابي به چشمونم نمي شونه
يكي با چشماي نازش دل كوچيكمو لرزوند
يكي با دست ناپاكش گلاي باغچمو سوزوند

ژرالدین دخترم
اینجا شب است٬ یک شب نوئل. در قلعه کوچک من همه سپاهیان بی سلاح خفته اند.

نه برادر و نه خواهر تو و حتی مادرت ، بزحمت توانستم بی اینکه این پرندگان خفته را بیدار کنم ، خودم را به این اتاق کوچک نیمه روشن٬ به این اتاق انتظار پیش از مرگ برسانم .
من از تو دورم، خیلی دور … اما چشمانم کور باد ،اگر یک لحظه تصویر تو را از چشمان من دورکنند.

تصویر تو آنجا روی میز هست . تصویر تو اینجا روی قلب من نیز هست. اما تو کجایی؟ آنجا در پاریس افسونگر بر روی آن صحنه پر شکوه “شانزلیزه”میرقصی. این را میدانم و چنانست که گویی در این سکوت شبانگاهی ٬ آهنگ قدمهایت را می شنوم و در این ظلمات زمستانی٬ برق ستارگان چشمانت را می بینم.
شنیده ام نقش تو در نمایش پر نور و پر شکوه نقش آن شاهدخت ایرانی است که اسیر خان تاتار شده است. شاهزاده خانم باش و برقص. ستاره باش و بدرخش .اما اگر قهقهه تحسین آمیز تماشاگران و عطر مستی گلهایی که برایت فرستاده اند تو را فرصت هشیاری داد٬ در گوشه ای بنشین ٬ نامه ام را بخوان و به صدای پدرت گوش فرا دار . من پدر تو هستم٬ ژرالدین من چارلی چاپلین هستم . وقتی بچه بودی٬ شبهای دراز به بالینت نشستم و برایت قصه ها گفتم . قصه زیبای خفته در جنگل ٬قصه اژدهای بیدار در صحرا٬ خواب که به چشمان پیرم می آمد٬ طعنه اش می زدم و می گفتمش برو .
من در رویای دختر خفته ام . رویا می دیدم ژرالدین٬ رویا…….
رویای فردای تو ، رویای امروز تو، دختری می دیدم به روی صحنه٬ فرشته ای می دیدم به روی آسمان٬ که می رقصید و می شنیدم تماشاگران را که می گفتند: ” دختره را می بینی؟ این دختر همان دلقک پیره .اسمش یادته؟ چارلی ” . آره من چارلی هستم . من دلقک پیری بیش نیستم. امروز نوبت تو است. برقص من با آن شلوار گشاد پاره پاره رقصیدم ٬ و تو در جامه حریر شاهزادگان می رقصی . این رقص ها ٬ و بیشتر از آن ٬ صدای کف زدنهای تماشاگران ٬ گاه تو را به آسمان ها خواهد برد. برو . آنجا برو اما گاهی نیز بروی زمین بیا ٬ و زندگی مردمان را تماشا کن.

زندگی آن رقاصگان دوره گرد کوچه های تاریک را ٬ که با شکم گرسنه میرقصند و با پاهایی که از بینوایی می لرزد . من یکی ازاینان بودم ژرالدین ٬ و در آن شبها ٬ در آن شبهای افسانه ای کودکی های تو ، که تو با لالایی قصه های من ٬ به خواب میرفتی٬ و من باز بیدار می ماندم در چهره تو می نگریستم، ضربان قلبت را می شمردم، و از خود می پرسیدم: چارلی آیا این بچه گربه، هرگز تو را خواهد شناخت؟

…………. تو مرا نمی شناسی ژرالدین . در آن شبهای دور٬ بس

قصه ها با تو گفتم ٬ اما قصه خود را هرگز نگفتم . این داستانی

شنیدنی است:

داستان آن دلقک گرسنه ای که در پست ترین محلات لندن آواز می خواند و می رقصید و صدقه جمع می کرد .این داستان من است . من طعم گرسنگی را

چشیده ام . من درد بی خانمانی را چشیده ام . و از اینها بیشتر ٬ من رنج آن دلقک دوره گرد را که اقیانوسی از غرور در دلش موج می زند ٬ اما سکه صدقه رهگذر خودخواهی آن را می خشکاند ٬ احساس کرده ام.
با اینهمه من زنده ام و از زندگان پیش از آنکه بمیرند نباید حرفی زد . داستان من به کار تو نمی آید ٬ از تو حرف بزنیم . به دنبال تو نام من است:چاپلین . با همین نام چهل سال بیشتر مردم روی زمین را خنداندم و بیشتر از آنچه آنان خندیدند ٬ خود گریستم .

ژرالدین در دنیایی که تو زندگی می کنی ٬ تنها رقص و موسیقی نیست .
نیمه شب هنگامی که از سالن پر شکوه تأتر بیرون میایی ٬ آن تحسین کنندگان ثروتمند را یکسره فراموش کن ٬ اما حال آن راننده تاکسی را که ترا به منزل می رساند ٬ بپرس ٬ حال زنش را هم بپرس…. و اگر آبستن بود و پولی برای خریدن لباس بچه اش نداشت ٬ چک بکش و پنهانی توی جیب شوهرش بگذار . به نماینده خودم در بانک پاریس دستور داده ام ٬ فقط این نوع خرجهای تو را٬ بی چون و چرا قبول کند . اما برای خرجهای دیگرت باید صورتحساب بفرستی .

گاه به گاه ٬ با اتوبوس ٬ با مترو شهر را بگرد . مردم را نگاه کن٬ و دست کم روزی یکبار با خود بگو :” من هم یکی از آنان هستم .” تو یکی از آنها هستی - دخترم ، نه بیشتر ،هنر پیش از آنکه دو بال دور پرواز به آدم بدهد ، اغلب دو پای او را نیز می شکند .
و وقتی به آنجا رسیدی که یک لحظه ، خود را بر تر از تماشاگران رقص خویش بدانی ، همان لحظه صحنه را ترک کن ، و با اولین تاکسی خود را به حومه پاریس برسان . من آنجا را خوب می شناسم ، از قرنها پیش آنجا ، گهواره بهاری کولیان بوده است. در آنجا ، رقاصه هایی مثل خودت را خواهی دید . زیبا تر از تو ، چالاک تر از تو و مغرور تر از تو . آنجا از نور کور کننده ی نورافکن های تآتر ” شانزلیزه ” خبری نیست .
نور افکن رقاصگان کولی ، تنها نور ماه است نگاه کن ، خوب نگاه کن . آیا بهتر از تو نمی رقصند؟

اعتراف کن دخترم . همیشه کسی هست که بهتر از تو می رقصد . همیشه کسی هست که بهتر از تو می زند .و این را بدان که درخانواده چارلی ، هرگز کسی آنقدر گستاخ نبوده است که به یک کالسکه ران یا یک گدای کنار رود سن ، ناسزایی بدهد .

من خواهم مرد و تو خواهی زیست . امید من آن است که هرگز در فقر زندگی نکنی ، همراه این نامه یک چک سفید برایت می فرستم .هر مبلغی که می خواهی بنویس و بگیر . اما همیشه وقتی دو فرانک خرج می کنی ، با خود بگو : ” دومین سکه مال من نیست . این مال یک فرد گمنام باشد که امشب یک فرانک نیاز دارد .”

جستجویی لازم نیست . این نیازمندان گمنام را ٬ اگر بخواهی ٬ همه جا خواهی یافت .
اگر از پول و سکه با تو حرف می زنم ٬ برای آن است که ازنیروی فریب و افسون این بچه های شیطان خوب آگاهم٬ من زمانی دراز در سیرک زیسته ام٬ و همیشه و هر لحظه٬ بخاطر بند بازانی که از روی ریسمانی بس نازک راه می روند٬ نگران بوده ام٬ اما این حقیقت را با تو می گویم دخترم : مردمان بر روی زمین استوار٬ بیشتر از بند بازان بر روی ریسمان نا استوار ٬ سقوط می کنند . شاید که شبی درخشش گرانبهاترین الماس این جهان تو را فریب دهد .
آن شب٬ این الماس ٬ ریسمان نا استوار تو خواهد بود ٬ و سقوط تو حتمی است .
شاید روزی ٬ چهره زیبای شاهزاده ای تو را گول زند٬ آن روز تو بند بازی ناشی خواهی بود و بند بازان ناشی ٬ همیشه سقوط می کنند .
دل به زر و زیور نبند٬ زیرا بزرگترین الماس این جهان آفتاب است و خوشبختانه ٬ این الماس بر گردن همه می درخشد …….

…….اما اگر روزی دل به آفتاب چهره مردی بستی ، با او یکدل باش ، به مادرت گفته ام در این باره برایت نامه ای بنویسد . او عشق را بهتر از من می شناسد. و او برای تعریف یکدلی ، شایسته تر از من است . کار تو بس دشوار است ، این را می دانم .
به روی صحنه ، جز تکه ای حریر نازک ، چیزی بدن ترا نمی پوشاند . به خاطر هنر می توان لخت و عریان به روی صحنه رفت و پوشیده تر و باکره تر بازگشت . اما هیچ چیز و هیچکس دیگر در این جهان نیست که شایسته آن باشد که دختری ناخن پایش را به خاطر او عریان کند .
برهنگی ، بیماری عصر ماست ، و من پیرمردم و شاید که حرفهای خنده دار می زنم .
اما به گمان من ، تن عریان تو باید مال کسی باشد که روح عریانش را دوست می داری .
بد نیست اگر اندیشه تو در این باره مال ده سال پیش باشد . مال دوران پوشیدگی . نترس ، این ده سال ترا پیر تر نخواهد کرد

سلام
آقا فرزاد نامه چارلی چاپلین به دخترش را شاید قبلا خوانده باشید
ولی من فکر کردم ارزش خواندن دوباره را دارد
موفق باشید
یاحق

فرزادجان فکر کنم نگار لغت مورد علاقه مولوب بوده مثلا:
(دیوان شمس)
آب زنید راه را هین که نگار می رسد
مژده دهید باغ را این که بهار می رسد
————-
به مباركي و شادي چو نگار من در‌آيد
بنشين نظاره مي‌كن تو عجايب خدا را
—————-
داد جاروبی بدستم ان نگار
گفت از دریا برانگیزان غبار
—————-
صلا یا ایها العشاق کان مهرو نگار آمد
میان بندید عشرت را که یار اندر کنار آمد
———————
بخت نگار و چشم من هر دو نخسبد در زمن
ای نقش او شمع جهان ای چشم من او را لگن
——————
امروز نگار ما نیامد
آن دلبر و یار ما نیامد
——————
رفتم آن جا مست و گفتم ای نگار
چون مرا دیوانه کردی گوش دار
——————-
میر خرابات تویی ای نگار
وز تو خرابات چنین بی​قرار
——————–
دیدم نگار خود را می​گشت گرد خانه
برداشته ربابی می​زد یکی ترانه
————————-

نقش و نگار کعبه نه مقصود شوق ماست
نقشی بلندتر زده ایم آن نگار کو

آنکه دلم صید اوست میر شکار من است
دست به خونم نگار کرده نگار من است

واقعا لذت بردم!ممنون از این همه اشعار زیبا و این دقت نظر!!!!

شعرایی که از اسم نگار بود قشنگ بودن کاش روز بروز بیشتر بشه دسته گلتون درد نکنه………………

نمیدونم چرا؟
ولی نشسنتم همه نوشته هاتونو خوندم .هر شعری پیدا کردم که توش نگار داشت .براتون اینجا میذارم.

سلام
من تا قبل اینکه بیام تو سایت شما
از اسمم خوشم نمیومد
ولی الان عاشق اسمم
ممنون

قدحی در کش و سرخوش به تماشا بخرام
تا ببینی که نگارت به چه آیین آمد…..

چون سکندر حیات اگر طلبی
لب لعل نگار را دریاب…….حافظ علیه الرحمه

روی نگار در نظرم جلوه می نمود

و ز دور بوسه بر رخ مهتاب می زدم

شعرهاتون بسیار زیبا بود
سپاسگذارم

سلام من عاشقه اسمم هستم، واقعا خیلی خوشحالم از اینکه انقدر درمورد من شعر گفتن. خیلی حال میده. آدم احساس تک بودن بهش دست میده.

سلام؛ببخشید،دنبال یه شعر خیلی قدیمی هستم که اسم شاعرش رو نمیدونم؛تنها چیزی که به یادم هست اینه: نگار من قدش بلنده/مردم کمک کنید شاید بیابمش؛در کل راجع به کسی بود که معشوقش رو گم کرده؛میتونید کمکم کنید که این شعر رو پیدا کنم؟سپاسگزارم؛

نگار من که لطفش بیکرانست
به مانندگلی دربوستانست
ندیدم تاکنون گل برتر از او
به ارزش برتراز هر زعفرانست

نگاراجلوه ی رویت مرا کشت
کمان ناز ابرویت مرا کشت
زامواج جهان رستم ولی اه
که ان امواج گیسویت مرا کشت

خیلی لذت بردم
منم عاشق اسمم هستم

ممنون عااالی بود
عاشق اسمم بودم عاشق ترم شدم وتشکرویژه ازپدرومادرعزیزم که این اسم رو برام انتخاب کردن .

نگار من فقط تویی، تو بهترین بهانه ام
در این قمار عاشقی، نگو که دل نداده ام

در ازدحام بی کسی، نبوده دل پیِ کسی
من از دیار بی کسی، به کوی تو رسیده ام

تو کوه صبر من شدی، یه تکیه گاه مطمئن
هُمای عشق و عاشقی، نشسته روی شانه ام

تو اولین کلام من، برای شعر دفترم
بخوان تمام این غزل،به صد قصیده باخته ام

برای همنفس شدن، نفس هدر نمی دهم
ببین چگونه از همه، به نام تو بریده ام

سراغ من که آمدی، بیا به باغ خاطره
ببین برای هر گلی، یه قصه از تو خوانده ام

برای شمع گفته ام، چگونه آب می شوم
تو را بهانه کرده ام، خمار من گریسته ام

تو در عبور کوچه ها، نمی رسی به کوی ما
برای دیدنت ببین، چه بی قرار نشسته ام

هزار دفتر غزل، نمی رسد به شعر من
که من به لاف عشق تو، تمام عمر زنده ام
محمد سلوکی اسفند 94

آقا احسان شعرتون عالی بود با این که میدونم شعرتونو 7سال پیش گذاشتین و نمیدونم الان نظر منو میخونید کارتونو تحسین میکنم و این شعرو میفرستم واسه نگارم.
البته ایشون عاشق شعر هستن. الکی میگم من نوشتم بعد میخوام ببینم چی در مورد من فکر میکنه بعد بهش میگم که من نوشتم درضمن من یه سوپرایز هم براش آماده کردم که این شعرتون واقعا در خور این سوپرایزه هست ازتون یه دنیا ممنونم امیدوارم از کارم راضی باشید و حلال کنید میگم که شما گفتید این شعر البته شکی نیست که بفهمه اینو من نوشتم چون واقعا دختر فهمیده و باهوشیه قربان شما انشالله هر کجا که هستید صحیح و سالم باشید یه دنیا ممنونم.

منطورم از شعر تون همون شعر نگار شو که این نقش بی تو برایم هجوم یک احساس تلخ بل وسعت ثانیه هاست.
واقعا قشنگه و من این شعر رو برای همیشه تو ذهنم جا میدم کاملا پر معنی و پر انرژی هست❤

نگارم به اعتمال زیاد این سومرایز فردا باشه چون میخوام راستشو بگم که من نگفتم و میبینی اینو چون اسکرین شات میگیرم فکر کنم فهمیده باشی تا الان که من ننوشتم این شعرو چون من اصلا از ادبیات زیاد سر در نمیارم که

عالی بودن , من فکر میکنم دلیل استفاده زیاد از نگار به علت معانی زیادیه که داره و همچنین تمام معانیشم زیبا هستن و من واقعا قدر دان مامان و بابام هستم که این اسمو برام انتخاب کردن
اینم یه شعر که خیلی دوسش دارم
با من بی کس تنها شده یارا تو بمان
همه رفتند از این خانه خدارا تو بمان
من بی برگ خزان دیده دگر رفتنی ام
تو همه بارو بری تازه بهارا تو بمان
داغ و درد است همه نقش و نگار دل من
بنگر این نقش به خون شسته نگارا تو بمان…