مرثیه ای برای یک رویاشكسته

وقتائي كه اين جملاتو مي‌شنوم نمي‌دونم چي بگم:

كليد موفقيتتون را بگوئيد: آخه موفقيت اصلا چي هست؟ اصلا كليد چيه؟ اصلا يكي بگه من كي هستم. اصلا يكي بگه مگه نسل سوخته‌اي مثل ما مي‌تونست بدونه موفقيت چيه؟ اصلا برنامه‌ريزي داشتيم؟ اساسا چون كار ديگه‌اي بلد نبوديم و هيچ راهي براي امرار معاش نداشتيم رفتيم درس خونديم. من يكي كه دبيرستان و ليسانس رو بخاطر مادرم خوندم. ارشد و دكتري رو هم بخاطر خانمومم. يعني درخواست اينا بود. راستش نمي‌دونم اگه بابام مثلا از گوسفند خوشش مي‌آومد حتما الآن چوپون ده برره بودم. نمي‌دونم. اينقدر هم به فكر آينده نباشيد بابا. يه چيزي ميشه ديگه. اين دنيا اونقدر بي‌حساب كتابه كه بيل‌گيتز مي‌شه تريلياردرش، منم مي‌شم استادش. راستش اساسا بنده كه اصلا از رياضي و برق و اين مزخرفات اصلا خوشم نمي‌آيد. من عشقم شعر و شاعري كتاب تاريخ خوندنه. الان هم تنها دغدغه‌ام اينه كه چند خط شعري و چند تا كتابي بخونم.

اصولا يه چيزي برام جالبه و اون اينه كه نسل جديد چقدر به فكر آينده‌شون هستند. ولي شايد بدتر هم باشه. آخه من خودم وقتي به چيزي فكر مي‌كنم گندش در مي‌آد. كلا وقتي انسان فكر مي‌‌كنه، سيستم رو از حالت نرمال خارج مي‌كنه. به نظر من بهترين برنامه اينه كه اصلا فكر نكنيد و با كله تو هر كاري كه پيش مي‌آد غرق شيد. اصولا با آدمهائي كه زياد فكر مي‌كنند هم كار نداشته باشيد. چون انسانهاي متفكر بخاطر نداشتن يك همدرد سعي دارند ديگران را هم به بلاي فكر كردن دچار كنند.

چون حسن عاقبت نه به رندي و زاهدي‌است … آن به كه كار خويش به عنايت رها كنيم

اميدوارم كليد موفقيت اينجانب را در موفق نبودن فهميده باشيد.   موفق باشيد و متفكر